قصه پیروزی اراده مرضیه
خبرگزاری تماشاگر - مراسم بهترین‌های آسیا در سال ۲۰۲۵ سه ایرانی داشت که در بین‌شان بدون شک مرضیه جعفری چهره‌ای خاص محسوب می‌شود؛ کسی‌که از دل ویرانه‌های بم یک امپراتوری با شکوه از امیدواری ساخت.
- کد خبر: 349573
- 1404/07/26
- بازدید:
- 5
به گزارش خبرگزاری مهر؛ روزنامه خراسان نوشت: مرضیه جعفری دختری از بم شد بهترین مربی فوتبال بانوان این قاره کهن. قاره‌ای که ۶۰ درصد جمعیت جهان را در خود جای داده و حالا شاهد موفقیت بانویی است که با اراده‌اش از غم‌ها و فقدان‌ها به رویاهای بزرگ پل زد. تیم «خاتون بم» سال‌هاست با هدایت او قهرمان بلامنازع لیگ فوتبال بانوان ایران است؛ ۱۰ قهرمانی و حضور شایسته در جام باشگاه‌های زنان آسیا از این تیم قدرتی مطلق در فوتبال ساخته که نماد امید مردم بم است که از دل رنج‌ها شادی و موفقیت خلق کردند. یکی از معدود سال‌هایی که خاتون بم قهرمان نشد مربوط است به وقتی که مرضیه عزادار فوت پسر نوجوانش بود و تیم با قلب او فروپاشید. اما هر دو دوباره برخواستند چون از شهری می‌آیند که این کار را خوب بلد است؛ یعنی تبدیل غم‌های بزرگ به کارهای بزرگ. تنها ایرانی این مراسم جعفری نبود؛ سالار آقاپور بازیکن فوتسال هم با آن تکنیک بی‌نظیر رقیب قدرتمندش یعنی مسلم اولادقباد را کنار زد تا هفتمین ایرانی باشد که بازیکن سال فوتسال آسیا می‌شود. علیرضا فغانی داور کشورمان هم به‌عنوان نماینده استرالیا عنوان داور سال را تصاحب کرد. سهم فوتبالیست‌های پرادعا که خودشان را نسل طلایی می‌نامند هم چه بین بازیکنان شاغل در قاره و چه بین بازیکنان خارج از قاره هیچ عنوانی نبود. در این شرایط است که ارزش عنوانی که مرضیه جعفری به دست آورد دوچندان می‌شود؛ چون او که بعد از کسب افتخارات با خاتون در تیم ملی هم سال موفقی را پشت سرگذاشته بود خودش را به مردم تحمیل نمی‌کند؛ امکانات آن‌چنانی و حقوق ۱۰۰ میلیاردی ندارد؛ برای پیروزی
اخبار مرتبط
منت نمی‌گذارد، حتی از بی‌مهری‌ها و نادیده گرفتن‌ها بهانه برای روزهای سخت نمی‌سازد؛ متمرکز روی کارش است و با حداقل‌ها توانسته بهترین یک قاره باشد. در این پرونده مسیر او در این موفقیت و عللش را بررسی می‌کنیم.
مرضیه جعفری، زنی از دل خاک پر از رنج بم، امروز در جایگاه «بهترین مربی فوتبال بانوان آسیا ۲۰۲۵» ایستاده است. او از میان ویرانه‌های زلزله و سال‌ها بعد از دل فقدان فرزند نوجوانش، برخاسته و معنایی تازه از موفقیت را ساخته است. این انتخاب، نه فقط افتخاری ورزشی که بهانه‌ای است برای پرسیدنِ پرسشی انسان‌شناسانه: «چرا بعضی آدم‌ها از دل غم، کوه می‌سازند و بعضی دیگر زیر سنگ‌های همان غم می‌مانند»؟ وقتی رنج سازنده است جامعه‌شناسی به ما یاد داده که هیچ دردی کاملاً شخصی نیست. هر زخم، حاملِ ساختارهای اجتماعی است: فقر، نابرابری یا حتی نبود شبکه‌های حمایتی. واکنش افراد به بحران، در خلأ شکل نمی‌گیرد؛ درون بستری از روابط، فرصت‌ها و نوع فرهنگ است. جامعه‌ای که غم را به رسمیت بشناسد و آن را در قالب آئین، گفت وگو، همدلی و روایت بازتعریف کند، افرادش را از فروپاشی نجات می‌دهد. برعکس، سکوتِ در برابر درد، انسان را منزوی و فرسوده می‌کند.
زخم به‌مثابه معنا از منظر روان‌شناختی، رنج می‌تواند مکان تولد معنا شود. در دیدگاه‌های امثال ویکتور فرانکل، معنا بلکه از دل رنج زاده می‌شود. انسان‌هایی مانند جعفری، در نقطه‌ای از زندگی به «بودنِ برای دیگران» آری گفتند تا از سوگ و فقدان به معنا برسند. آنها از تجربه فقدان، نوعی مسئولیت استخراج می‌کنند: اینکه اگر نمی‌توان زندگی گذشته را بازگرداند، می‌توان زندگیِ دیگری را ساخت. در این مرحله، رنج به موتور تعهد اجتماعی بدل می‌شود.
از کوه اول تا کوه دوم دیوید بروکس در «کوه دوم» می‌نویسد که انسانِ امروز گرفتار کوه اول است: کوه موفقیت، مقایسه، و فردیت. اما تنها هنگامی که شکست یا سوگی عمیق او را زمین می‌زند، به کوه دوم می‌رسد یعنی عرصه معنا، پیوند و خدمت. جعفری نمونه زنده این مسیر است. او از «بردن در زمین فوتبال» به «ساختن زمین‌های تازه برای دختران» رسید. در اینجا، درد به ابزار رشد جمعی تبدیل شد و هویت شخصی‌اش به بخشی از هویت اجتماعی زنان ایران پیوند خورد.
قدرت بازسازی جمعی انسانِ تنها، در برابر غم شکننده است؛ اما غمِ جمعی تبدیل به انرژی فرهنگی می‌شود. در بافت زندگی شهرهایی مثل انزلی یا بم، تیم‌هایی چون ملوان و خاتون نوعی جمعی هستند علیه نادیده گرفته شدن یا ناامیدی. وقتی زنی مثل جعفری در این میدان می‌درخشد، نه‌فقط خودش را بازمی‌سازد، بلکه معنای «زن بودن» را هم بازتعریف می‌کند. او از دل سختی و رنج، شبکه تازه‌ای از زندگی می‌سازد؛ نوعی تاب‌آوری جمعی که از سطح روان فردی فراتر می‌رود و به سطح هویت جمعی می‌رسد. خلاصه اینکه فرد در حین رنج، اگر تنها بماند، فرو می‌پاشد؛ اما اگر به کمک امید، شبکه انسانی و یافتن معنا علیه رنج طغیان کند به دستاوردهای بزرگی می‌رسد.. تفاوت واکنش آدم‌ها به غم، تفاوت در نوع مواجهه‌شان با خود و جامعه است. بعضی در ویرانه‌ها خانه می‌سازند، بعضی همان‌جا مایوسانه تسلیم می‌شوند. شاید راز انسانِ مقاوم در جمله‌ای از بروکس خلاصه شود: «کوه دوم، از جنس پیروزی نیست، از جنس پیوند است.»
