حذف تیمی که از ابتدا «نا امید» بود

به گزارش خبرگزاری فارس، در کمتر از یک ماه ۲ خبر مشابه از تیم امید فوتبال شنیدیم. حذف از مرحله مقدماتی انتخابی المپیک پاریس و حذف از بازیهای آسیایی هانگژو در مرحله یک چهارم.
*دوستی پیامی فرستاد که اصلا چه کسی گفته، این تیم امید بوده است؟ بلکه از ابتدا تیم ناامید بود*  پیام و عنوانش قشنگ بود زیرا از ابتدا نحوه انتخاب مدیر و سرمربی این تیم به مانند توپ فوتبال در زمین فدراسیون و کمیته المپیک سرگردان بود! این تیم از ابتدا نا امید بود زیرا انتخاب سرمربی‌اش غیر کارشناسی و بر اساس رابطه و بدون هیچ سابقه ای انجام شد! اصلا اصرار  برای انتخاب عنایتی چه دلیلی داشت؟ الان کدام مقام عالی در فدراسیون و تیم ملی فوتبال پاسخگوست؟  اصلا پاسخگو هم باشند. چه چیزی می‌خواهند بگویند؟ بالاتر از عذرخواهی و قبول شکست  از زبانشان بیرون می آید؟  این عذرخواهی چه دردی را از علاقه مندان به ورزش به ویژه فوتبال دوا می‌کند؟  آقایان باید اعتراف کنند که در انتخاب سرمربی تیم ملی امید اشتباه کردند.
عنایتی را با چه سابقه موفقی در مربیگری به جایگاه نفر اول تیم ملی امید رساندند؟ او باید توضیح دهد چرا این مسئولیت سنگین را پذیرفت؟ یک مربی با تجربه علاوه بر دانش فنی باید توان مدیریتی قوی در سطح ملی داشته باشد.  نکته ای که عنایتی از آن نیز برخوردار نبود. دلیل این موضوع به مصاحبه او، ۲ روز قبل از بازی با هنگ کنگ برمی‌گردد. جایی که سرمربی ناامید تیم در مصاحبه اش با نارضایتی، جدا شدن سه بازیکن تیم پرسپولیس از تیم امید را نوعی شگفتی اعلام کرد!  آقای سرمربی، اگر قدری مدیریت را بلد بود قبل از بیان این موضوع کمی فکر می‌کرد که این مطلب چه آثار روحی و روانی منفی در میان دیگر بازیکنان خواهد گذاشت و آیا آنها از خود نمی پرسند مگر تیم وابسته به این سه بازیکن است؟  آقای سرمربی بپذیرید قبل از بازی با هنگ کنگ، شما تیم را حذف کردید! به تیمی باختید که بدون امتیاز از مرحله گر‌وهی صعود کرد.  اگر به تیمی مانند ژاپن می‌باختیم و حذف می‌شدیم، اینقدر ناراحت کننده نبود، اما هنگ کنگ تیمی که کمتر از یک ماه پیش سه بر صفر در مقدماتی المپیک شکستش دادیم و در مرحله یک چهارم بازیهای آسیایی هم بدون امتیاز حضور داشت!  به اسامی بازیکنان تیم حذف شده امید که  نگاه می‌کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که چه ظرفیت بالایی در اختیار سرمربی بوده و به عبارتی ما بازیکن داشتیم اما سرمربی با دانش نداشتیم.
یادداشت میهمان: حسن علی‌رضایی