چه کسی باید به داد تیم ملی فوتبال ایران برسد؟
خبرگزاری تماشاگر - «تیم ملی فوتبال ایران» را ملک شخصی کرده‌اند و هر تکه‌اش را یکی مدیریت می‌کند؛ یکی قرعه را تغییر می‌دهد، یکی مردم را «نفهم» خطاب می‌کند و یکی هم تشخیص می‌دهد پنالتی بزند یا نزند!
- کد خبر: 354040
- 1404/08/28
- بازدید:
- 2
خبرگزاری مهر - گروه ورزشی- رضا خسروی: شکست تیم ملی فوتبال ایران برابر ازبکستان و اظهاراتی که سرمربی و کاپیتان آن بعد از این باخت انجام دادند زوایای دیگری از «بی در و پیکر» بودن تیم تحت مدیریت مهدی تاج فدراسیون فوتبال را نشان داد که هر کسی در «تکه‌ای» از آن پادشاهی می‌کند.
از انتخاب‌های پرتعداد و موقت نفرات به اردوهای مختلف گرفته تا تغییر قرعه کشی تورنمنت العین و مشخص نبودن پنالتی زن‌هایش و ادعاهای کاپیتانش که همه را مقصر می‌داند بجز بازیکنانی که فقط مدعی هستند و در عمل چیزی به عنوان «فوتبال» برای ارایه دادن به مردم ندارند.
تورنمنت چهار جانبه العین از ابتدایش تا انتهایش نه تنها عایدی فنی برای تیم ملی نداشت بلکه شکاف‌ها و کج سلیقگی‌ها در این تیم را بیشتر از گذشته عیان کرد. از همان ابتدایش که عنوان شد تیم ملی در بازی اول با مصر بازی خواهد کرد و بعد کیپ ورد جایگزین شد تا انتهایش که سرمربی تیم ملی نمی‌دانست چرا میلاد محمدی پنالتی را زد! این تورنمنت نشان داد «کُتِ» تیم ملی تن فدراسیون فوتبال و سرمربی‌اش نیست و این دیگران هستند که برای تیم ملی تصمیم می‌گیرند و هر کسی را بخواهند دعوت می‌کنند و به هر کسی بخواهند پنالتی می‌دهند و به هر کسی هم بخواهند حمله می‌کنند و حتی کار را جلوتر هم می‌برند و برخی مردم را «نفهم» هم خطاب می‌کنند! 
این وضعیت تیمی است که چند ماه دیگر می‌خواهد در جام جهانی شرکت کند و برابر قدرت‌های جهان
اخبار مرتبط
از نام و اعتبار «ایران» دفاع کند. اما آیا با این وضعیت می‌شود؟ آیا با این بازیکنان که توانایی بردن ازبکستان را ندارند می‌شود؟ آیا با این سرمربی که نمی‌داند پنالتی زن‌هایش چه کسانی هستند می‌شود؟ آیا با این سکوت کارشناسان و پیشکسوتان و حمایت‌های غیرمنطقی در تلویزیون می‌شود؟ آیا با سکوت فدراسیون فوتبال و مهدی تاج و حمایت‌های وزیر ورزش می‌شود به این تیم امیدوار بود؟ پاسخ مشخص است؛ «نمی شود که نمی شود». دلیلش هم از همین حالا مشخص است؛ تیم ملی فوتبال ایران در ۶ مسابقه گذشته‌اش فقط یک برد کسب کرده که آن هم برابر حریف انتخابی خودشان یعنی تانزانیا بود که در مختصات فوتبال دنیا جایی ندارد. تیم ملی فوتبال ایران در تورنمنت چهار جانبه العین تنها تیمی بود که در دو مسابقه حتی یک گل هم نزد! در تیم ملی فوتبال ایران بازیکن تعیین می‌کند چه کسی پنالتی بزند و چه کسی نزند! تیم ملی فوتبال ایران بازیکنانی در اردوهای اخیر داشته که فقط یک بار دعوت شده‌اند و برای اردوی بعدی نبوده‌اند! تیم ملی فوتبال ایران بازیکنانی دارد که همیشه دعوت می‌شوند اما کمترین دقیقه بازی را دارند. در تیم ملی فوتبال ایران بازیکن مصدوم دعوت می‌شود تا فقط باشد! بازیکنی دعوت می‌شود که تیم باشگاهی ندارد اما پیراهن تیم ملی را می پوشد! در این تیم هزاران اتفاق می‌افتد بجز «فوتبال» بازی کردن. بعد سرمربی اش می‌آید توجیه می‌کند و هزار دلیل می‌آورد که بگوید تیمش «بد» نیست اما مردم می‌بینند و می‌فهمند که این تیم «بد» است و بعد از گذشت چند سال از حضور امیر قلعه نویی در راس کادر فنی نه تنها بهتر نشده بلکه رو به بدتر شدن هم گذاشته و ضعف‌های گذشته‌اش همچنان پابرجاست.
با این تیم و این سرمربی باید در جام جهانی منتظر «فاجعه» بود. فاجعه که نمونه اش را در جام جهانی گذشته برابر انگلیس شاهد بودیم و آن روز بجز سرافکندگی و شرمندگی برای مردم ایران چیزی به همراه نداشت. حالا همین تیم در مسیر همان فاجعه است. این بار با امیر قلعه نویی و دوستانش که فقط می‌خواهند در جام جهانی باشند و کارنامه شان را با این حضور پربارتر بکنند.
در این میان فدراسیون فوتبال هم یک تماشاگر است. مهدی تاج بجز حمایت کردن از امیر قلعه‌نویی که مشخص نیست به چه دلیل صورت می‌گیرد، برای این تیم ملی چه می‌کند؟ او تا کی می‌خواهد بنشیند و «بد» بودن تیم ملی را تماشا کند و واکنشی نداشته باشد؟ آیا واقعاً رئیس فدراسیون فوتبال امیدوار است تیم ملی با امیر قلعه‌نویی در جام‌جهانی بدرخشد؟ به همه اینها باید تغییر موضع برخی پیشکسوتان و کارشناسان تلویزیونی را هم اشاره کرد که در گفتگوهای غیررسمی شان از تیم ملی و امیر قلعه نویی انتقاد می‌کنند اما وقتی به تلویزیون می‌روند حرف‌هایی را در مورد تیم ملی می‌زنند که مخاطب ابتدا تصور می‌کند این تعریف و تمجیدها در مورد برزیل یا آرژانتین است! دود این پنهان کاری و ندیدن واقعیت و جلوگیری نکردن از یک فاجعه چند ماه دیگر به چشم مردمی خواهد رفت که عاشقانه تیم ملی کشورشان را دوست دارند و انتظار دارند مسئولان از همین حالا فکری اساسی برای آن زمان بکنند. قبل از اینکه دیر شود و قبل از اینکه «فاجعه» رخ بدهد.
